Iceship

Nú líður hver mánuðurinn á fætur öðrum í kreppunni og stöðugt berast fréttir af fyrirtækjum sem leggja upp laupanna. Skipafélög hafa líka verið að gefast upp og önnur dregið verulega úr umsvifum sínum. Risarnir í flutningageiranum hafa til að mynda keypt sér pláss í skipum samkeppnisaðila sinna til hagræðinga. Pöntunarbækur skipasmíðastöðva hafa þynnst en fjöldi afpantanna á nýsmíðum hafa verið gerðar. Nú sjáist fleiri skipum lagt vegna verkefnaskorts úti í heimi.Hvaða áhrif skyldi kreppan hafa á útgerð og siglingar okkar íslendinga?

Kreppa skipasmiða hafa orðið til þess að ekki varð neitt úr smíði tveggja togara fyrir Þormóð Ramma en það er ekki sú kreppa sem hefur áhrif á seinkun afhendingar á nýju varðskipi en þar eru ríkisfjármál orsakavaldur. Ekki eru heldur líkur á smíði nýrrar ferju í stað Herjólfs alveg í bráð. Allar þessar hremmingar vekja þá upp spurninguna hvernig íslensku kaupskipaútgerðunum reiði af í holskeflunni. Bæði skipafélögin hafa orðið fyrir búsifjum ef svo má að orði komast. Flutningarnir hafa dregist saman og haf bæði félögin fækkað skipum.

Samskip hefur aðeins tvö skip í áætlunarsiglingum til Reykjavíkur í stað fjögurra áður. Eimskip tilkynnti nýlega að þeir myndu fækka skipum um þrjú og eftir því sem ég komst næst munu þetta hafa verið Lómur, Blikur og Celia. Celia mun nú vera í Færeyjum og liggja þar verkefnalaus. Erfiðleikar Eimskipafélagsins hljóta að vera margfalt meiri en Samskipa. Það ætla ég sökum þess að á síðustu þremur árum létu þeir smíða 6 ný skip í Noregi, þeir misstu álflutningana frá Straumsvík og síðan féll ábyrgð á félagið sem tilkomin var vegna Avion keðjunnar. Fjárfestingar erlendis brugðust og svona mætti lengi áfram halda. Eimskip hefur ávallt verið talið með traustustu fyrirtækjum Íslandssögunnar en því miður hefur þetta breyst umtalsvert á ekki mögrum mánuðum.  Það er sannarlega von mín að þessu "óskabarni þjóðarinnar" takist að setja stefnuna frá gjaldþroti en vissulega má gera ráð fyrir að mikill vandi sé á höndum þeirra sem við stýrið standa.

Um síðustu helgi var ég svo lánsamur að hljóta viðurkenningu fyrir störf mín. Það er alltaf gaman að verða var við að tekið sé eftir því sem vel er gert og ég hef nú reyndar ekki þurft að kvarta undan því. En þegar það er erlendis frá þá er það óneitanlega öðruvísi tilfinning.

Í Dublin á Írlandi er fyrirtæki og skóli sem ber nafnið Sea and Shore Safety Services en þessi aðili er frumkvöðull í öryggismálum sjómanna þar í landi. Það voru hjónin Michael og Susan Langran ásamt dóttur þeirra Claire sem settu fyrirtækið á legg árið 1986. Allt frá árinu 1991 hefur Sea and Shore veitt einstaklingum og/eða samtökum viðurkenningar árlega fyrir störf þeirra í þágu öryggismála sjómanna.

Tveir aðilar hljóta þessa viðurkenningu í hvert sinn og að þessu sinni var ég annar þeirra. Viðurkenningin er kennd við Capt. Philip Murphy sem var framkvæmdastjóri fyrirtækisins allt til ársins 2004 er hann lést um aldur fram. Fór afhendingin fram í hádegisverðaboði í Royal St. George Yacht Club í Dun Laoghaire í Dublin föstudaginn 9. nóvember. Það var Angela Murphy, ekkja Philips, og Denis O'Callaghan borgarstjóri í Dublin sem afhentu mér viðurkenninguna sem var áletruð kristalkarafla.

Viðurkenningin var veitt fyrir störf mín sem skólastjóri Slysavarnaskóla sjómanna og sem formaður International Association for Safety and Survival Training sem eru alþjóðasamtök öryggis- og sjóbjörgunarskóla. Þar hef ég verið formaður til þriggja ára og varaformaður fjögur ár þar á undan. Þrátt fyrir að ég hafi hloti þessa viðurkenningu þá er þetta ekki síður viðurkenning til minna starfsmanna í Slysavarnaskólanum fyrir þeirra frábæru störf enda er öryggisfræðsla ekki eins manns verk.

Það er nú svo að þegar menn eru að kvarta eins og einn bloggvinur minn hann Doddi þá verð ég að standa að einhverju leiti undir væntingum. 

Ég held að besta umræðuefnið þessa daganna sé veðrið.  Það sagði mér vinur minn á dögunum að ekki væri að undra þótt einhverjir gæfust upp í þessu endalausa roki, rigningu og svartnætti ár eftir ár.  Ég hef þó þá skoðun að það sé svolítið rómantískt að hafa svartnættið þar sem þá sé hægt að hafa kveikt á kertum næstum allan sólarhringinn.

Annars ætla ég að segja meira frá veðrinu enda er ótíðin búin að vera þvílík og annað eins.  Við sem búum hér á Íslandi byggjum mikið upp á vitnesku um veður og skiptir þá miklu máli hvort um er að ræða norðan eða sunnan átt.  Við njótum þess að veðurfréttir eru fluttar af næstum þjóðsagnapersónum en frægðin hefur tekið á sig ýmsar myndir.  Sumir eru kenndir við storma og þykir mörgum það vera flott að kynna slíka veðurfréttamenn.  Sjómenn eru nú ekki beint þeir sem hafa áhuga á að heyra mikið af stormspám.

Nú ber svo við að á að í ákveðnum veðurfréttum eiga stormveðurfregnasagnapersónurnar (vá hvað mér tókst að gera langa setningu) geta ekki með nokkru móti sagt af hvaða átt vindar blása hverju sinni.  Fyrir þá sem einungis heyra í útvarpi það sem aðrir eiga möguleika á að sjá á sjónvarpskjá verða alveg ruglaðir á að heyra "svo fer að hvessa hérna og snjóa, svo snýst vindáttin með kólnandi veðri.  Stormur verður þó áfram sérstaklega fyrir austan".  Hér eru á ferðinni gjörsamlega áttlausir veðurlýsingarmenn og því eru slíkar veðurfréttir með öllu gagnlausar fyrir þá sem ekki eru að horfa á skjáinn. 

Ég ætla því að nota orðin "Vér mótmælum" að ekki séu sagðar vindáttir þegar veðurfregnir eru hafðar til sýnis fyrir þá sem njóta þess að geta horft á sjónvarp.  Sjómenn sem eru á vakt í brú skipa sinna og hafa (sem betur fer) ekki sjónvarp fyrir framan sig heldur hlusta á lýsingar á útvarpsbylgjum geta því ekki með nokkru móti skilið hvað í "andsk...." áttlausi veðurlýsingarmaðurinn er að tala um.

Ég var að koma heim nú í þessu eftir afmæli og það fyrsta sem ég sá þegar ég steig út úr leigubílnum heima hjá mér var að Morgunblaðið var komið.  En hvað það var frábært eða þannig.   Ég held að fleiri en ég hafi áhuga á að sjá hvar Mogginn er því í þetta sinn hafði blaðburðaraðillinn ekki haft fyrir því að klára afgreiðslu blaðsins inn um bréfalúguna heldur stóð smá af blaðinu út um hana. 

Vissulega þægindi fyrir þann sem ber blaðið út að rétt að stinga blaðinu í lúguna en það eru fleiri sem gleðjast.  Þeir sem hafa eitthvað illt í hyggju t.d. að fara inn í íbúðir þeirra sem ekki eru heima geta nýtt sér þessa einstöku þjónustu blaðburðarfólks.  Það eina sem þeir þurfa að gera er að fylgjast með hvenær blöðin eru tekin og ef það er aðeins skipt um blað í lúgunni þá er allt eins víst að ekki sé þess að vænta að húsráðsendur séu í bráð að koma heim.

Ég er búinn að vera í miklu stappi við þá aðila sem eru að gefa út dagblöð (sérstaklega fríblöðin) og sem afleiðinu af þeirri áráttu blaðburðarfólks að afhenda ekki blöðin alla leið hef ég meðal annars leitað til lögreglu til að fá út því skorið hvort hæt sé að setja heimili mitt í hættu með blöðum sem ég vill ekki fá. 

Nú ber svo við að blaðið sem ég kaupi í áskrift, Morgunblaðið, hefur borist til mín með sama hætti of fríblöðin sem hafa staðið út um bréfalúguna klukkutímum saman.  Gerist þetta einu sinni enn þá munu engin blöð fá að fara inn um bréfalúguna hjá mér. 

Ég bar út blöð á árunum 1966 til 1972 og þá var okkur uppálagt að láta blöðin alla leið inn um lúguna.  Þá var lagst í kapp um að geta skotið blaðinu eins langt inn eftir forstofunni sem hægt var.  Vissulega voru einhverjar lúgur sem voru svo stífar að, við blaðburðarfókið, gátum orðið fyrir skakkaföllum við að stinga blaði inn um lúgu  það voru nefnilega bréfalúgur til sem virkuðu líkt og músagildrur.og klemmdu litla putta okkar. 

Ef þú býrð við sömu vandamál og ég hef orðið fyrir varðandi að ekki sé hægt að ýta blaðinu alla leið inn á gólf þá hvet ég þig til að krefjast þess að blaðið sem til ykkar er borið, sé ekki sett inn um bréfalúguna, ef þeir aðilar sem eiga að sjá um dreifingarmálin geta ekki stjórnað sínu fólki. 

Þegar verst lét var mér tjáð að blaðburðarfólkið skyldi ekki íslensku og þess vegna væri ástandið svona.  Þvílíkt og annað eins bull.  Ef  þeir sem bera út blöðin tala ekki íslensku þá er bara að kenna því helstu reglum með aðstoð túlka.´

Setjum okkur markið að leita uppi alla hugsanlega þætti sem stuðla að því að farið séí in fyrir lítið.+