Áskorun

Það er nú svo að þegar menn eru að kvarta eins og einn bloggvinur minn hann Doddi þá verð ég að standa að einhverju leiti undir væntingum. 

Ég held að besta umræðuefnið þessa daganna sé veðrið.  Það sagði mér vinur minn á dögunum að ekki væri að undra þótt einhverjir gæfust upp í þessu endalausa roki, rigningu og svartnætti ár eftir ár.  Ég hef þó þá skoðun að það sé svolítið rómantískt að hafa svartnættið þar sem þá sé hægt að hafa kveikt á kertum næstum allan sólarhringinn.

Annars ætla ég að segja meira frá veðrinu enda er ótíðin búin að vera þvílík og annað eins.  Við sem búum hér á Íslandi byggjum mikið upp á vitnesku um veður og skiptir þá miklu máli hvort um er að ræða norðan eða sunnan átt.  Við njótum þess að veðurfréttir eru fluttar af næstum þjóðsagnapersónum en frægðin hefur tekið á sig ýmsar myndir.  Sumir eru kenndir við storma og þykir mörgum það vera flott að kynna slíka veðurfréttamenn.  Sjómenn eru nú ekki beint þeir sem hafa áhuga á að heyra mikið af stormspám.

Nú ber svo við að á að í ákveðnum veðurfréttum eiga stormveðurfregnasagnapersónurnar (vá hvað mér tókst að gera langa setningu) geta ekki með nokkru móti sagt af hvaða átt vindar blása hverju sinni.  Fyrir þá sem einungis heyra í útvarpi það sem aðrir eiga möguleika á að sjá á sjónvarpskjá verða alveg ruglaðir á að heyra "svo fer að hvessa hérna og snjóa, svo snýst vindáttin með kólnandi veðri.  Stormur verður þó áfram sérstaklega fyrir austan".  Hér eru á ferðinni gjörsamlega áttlausir veðurlýsingarmenn og því eru slíkar veðurfréttir með öllu gagnlausar fyrir þá sem ekki eru að horfa á skjáinn. 

Ég ætla því að nota orðin "Vér mótmælum" að ekki séu sagðar vindáttir þegar veðurfregnir eru hafðar til sýnis fyrir þá sem njóta þess að geta horft á sjónvarp.  Sjómenn sem eru á vakt í brú skipa sinna og hafa (sem betur fer) ekki sjónvarp fyrir framan sig heldur hlusta á lýsingar á útvarpsbylgjum geta því ekki með nokkru móti skilið hvað í "andsk...." áttlausi veðurlýsingarmaðurinn er að tala um.